Króciutkie - kolejny przypływ weny ;)

Znowu wystukałam coś bezsensu xD.

Tym razem ze strony Uchihy.
Sorki za błędy, ale nawet najlepszym się zdarzają, nje ? ;)
Zapraszam do czytania i może komentowania :3

Siedziałem na ławce przy boisku szkolnym i wpatrywałem się w chłopców z mojej klasy... nie, na jednego z nich. Na blondyna o głęboko niebieskich oczach i szerokim, ślicznym i zawsze szczerym uśmiechu. Ubranego w białą luźną, nawet trochę za dużą koszulkę i krótkie czarne spodenki odsłaniające jego szczupłe, ładne i opalone nogi. Biegał po boisku i krzyczał żeby mu podali piłkę. Jego głos roznosił się jak echo, nim do mnie dotarł obił się o drzewa, mury szkolne i spadające liście z drzewa. Gdy już dotarł do mnie ten nieziemski i urażony głos, słyszałem go jak mienione echo.. pierw głośno i wyraźnie, a potem coraz ciszej i niezrozumiale. A gdy do mojego serca doszedł ten krzyk, już zamieniony w szept ono szalało i biło coraz szybciej i mocniej. Odczuwałem ból.. przyjemny iż wiedziałem, że to jego zasługa. Wpatrywałem się w niego i ten szeroki, zakłopotany uśmiech, gdy wyrżną przez swoje nogi, który dziwnym trafem same się o siebie zaplątały. A potem wsłuchiwałem w śmiechy.. śmiechy, których nienawidziłem. Zawsze zakłócały mi jego śmiech i bicie serca, które za wszelką cenę chciałem usłyszeć, gdy stał niedaleko albo jak byliśmy już w szatni. Wchodziłem tam nie tylko po to by wziąć swój plecak, ale także by zobaczyć jego ciało, poczuć jego przyśpieszony oddech, który niestety był spowodowany zmęczeniem po grze, a nie spowodowany mną. Tak.. nigdy go nie dotknąłem w czulszy sposób niż uderzenie w tył głowy, żeby się ogarną, ale przy przybiciu przyjacielskiego żółwika. Przyjacielskiego.. tak. Dla niego własnie taki był, a dla mnie ? Dla mnie to było spełnienie marzenia, które pojawiało się na nowo przy przebudzeniu - poczuć jego dotyk. Ten dotyk działał na mnie bardziej niż amfetamina w żyłach i pobudzał lepiej niż niejeden energetyk czy owy narkotyk. 

Głęboko odetchnąłem patrząc jak ten kochany gnojek wykłóca się z sędzią.. czyli naszych nauczycielem wychowania fizycznego. Że niby potraktował go nie fair. Oczywiście wszystko było w porządku, i to Naruto zawalił, ale kłócić się przecież trzeba, prawda ? Przynajmniej lekcja minie, chociaż innym z drużyny to zawsze przeszkadzało, a mi ? Mi to było obojętne. Siedziałem tylko na ławce i gapiłem się na mojego wysportowanego chłopca swoimi czarnymi, przeklętymi i nienawidzącymi przez siebie oczami. Zawsze każdego odstraszały, w sumie było to przydatne jak ktoś się przyczepił czy coś.. ale w kwestii miłości były czystym przekleństwem - rodzinnym fatum. 

Tyle, że mój brat znalazł kogoś mając takie same oczy jak ja.. po prostu zanurzone w czerni i morzu, który według niektórych był brany za morze nienawiści, a gdy tylko błysnęły furią pojawiał się sztorm i niespokojne fale. Szczerze pieprzyłem to czy Itachi miał tą swoją ukochaną Lunę, która go zdradzała prawie z każdym z jego gangu, dla skrzywdzonych przez świat.
Naruto, tylko on był mi potrzebny do szczęścia. Szczęścia, które odbierała mi Hinata. Jego dziewczyna od dwóch lat. Bolało to, ale także cieszyło. Ze strony jak powinno być cieszyłem się jak głupi, że mój albo raczej jej blondynek jest szczęśliwy i pełny od miłości, ale z mojej stronę... pierdolonego egoisty, cierpiałem. Bo to ja powinienem być z nim szczęśliwy, a nie ona. Przecież przez te jej długie czarujące włosy i nadzwyczajne białe oczy mogła mieć każdego. A ja ? Także mogłem mieć każdą laskę ze szkoły, okolicy czy nawet miasta, ale nie chciałem. Bo tak jak ona.. chciałem tylko jego..