*Inspiracja książką "pocałunek anioła"*

- Naruto. - Błagalny szept rozniósł się po pokoju. Blada twarz, która była zdobiona mały promyczkami słońca, które dopiero wstało, dalej wykrzywiła się w bólu i rozpaczy. Brunet nerwowo rozglądnął się po pomieszczeniu, nikogo nie było.. Naruto był w tej chwili sam i to go najbardziej bolało w tym wszystkim. Przez niego.. nikogo nie miał, został sam w domu, w mieście.. na świecie. - Naruto proszę. Obudź się ! - Wykrzyczał, a drobne ciało blondynka zaczęło drgać, ręce ruszyły w bieg wymachiwania, a nogi jeździły po jedwabnym prześcieradle. 

Sasuke nerwowo machnął ręką zrzucając z szafki obok łóżka małą, porcelanową figurkę w kształcie anioła, którą Naruto od niego dostał na pierwszą rocznicę ich związku. Blondyn zawsze miał świra na punkcie aniołów, na półce miał setki książek z historiami, w których były właśnie one. Spadła na puszysty dywan, na którym obaj całkiem niedawno się wylegiwali wtulając się w siebie i planując wspólną przyszłość. Figura się nie rozbiła, ale tak jak brunet chciał, Naruto się obudził. Na twarzy był spocony, a policzki nabrały żywych   kolorów, trochę jakby miał gorączkę. Blondyn dysząc, zerwał się na nogi i po chwili upadł na kolana podnosząc figurkę i dokładnie ją oglądając czy nie ma jakiś uszkodzeń nie ważne czy były by mniejsze czy większe.. gdyby coś się stało załamał by się jeszcze bardziej. Odetchnął z ulgą, ale łzy zaraz cisnęły mu się do oczu. Opuścił głowę i cicho zaszlochał. Dalej nie mógł uwierzyć, że nie ma jego kochanego Sasuke, który zawsze był i zawsze go wspierał we wszystkim bez wyjątku. Rozglądnął się z nadzieją, że śmierć jego ukochanego była tylko złym senem, a tak naprawdę jego ukochany teraz wchodzi do pokoju z kubkiem zimnego mleka, jak to miał w zwyczaju pić zawsze wczesnym rankiem. Nikogo nie było, a raczej nikogo nie wiedział. 

Brunet przed nim klękał i starał się zetrzeć łzy, których nienawidził u swojego aniołka. Jednak to nic nie dawało. Sasuke tak bardzo by wolał aby mógł dotknąć swojego Naruto..normalnie, jak za życia. Niestety jego dotyk jako ducha ograniczał się tylko do zrzucania tej i wyłącznie tej figurki. Nie umiał i nie dawał rady dotknąć czegoś innego... jego dłoń zawsze przychodziła przez daną rzecz lub co najgorsze dla niego - przez ciało ukochanego. 

Naruto klęczał przyciskając figurkę do swojej piersi po stronie serca, które według ducha biło z dnia na dzień coraz słabiej. Czyżby prawdą było to co Naruto każdą nocą przed senem szeptał mu do ucha - "Jeśli kiedyś ode mnie odejdziesz moje serce będzie z każdym dniem bić coraz słabiej, a wiesz dlaczego Sasuke ? Dlatego, że bez ciebie mojego życia nie ma", po tych słowach brunet zawsze całował swojego blondynka w czółko i wtulając się w siebie nawzajem..zasypiali.

Teraz kiedy Sasuke nie było, Naruto zawsze kład się na łóżku na lewym boku i wpatrywał się w drugą, wolną połówkę łóżka, na której kiedyś spoczywał jego chłopak, a teraz duch. Wyciągał rękę jakby gładził bruneta po policzku i zamiast tamtych snów na dobranoc, szeptał "Wierzę, że zawsze będziesz przy mnie. Sasuke".